25. bu dünyada ən çox sevdiyim şeylərdəndi. ancaq son vaxtlar içmirəm/içə bilmirəm. məsələ nə qədər içmək deyil, nə qədər sərxoç olmaqdı. biri var özünü sərxoşluqla aldadasan, biri də var ki, götünün açarını itirəsən. içməyə necə başladınsa, ardı da elə gəlir. içməyə əsəbi başlayanda agresif davam edirəm, tam comfort və rahat hiss edəndə xoşbəxtlikdən uçuram. mənə görə rahat olmaq çox önəmlidi və niyə içdiyini bilmək. insanın içdiyi zaman instinktlərinin pik səviyyəyə qalxdığına inanıram. əgər yanında sevilməyəcək bir adam oturubsa mümkün deyil ki, sən orda dava salmayasan. mən əmim oğlunu görəndə gedib qucaqlıyıram, bir dostum var onu görəndə gic oluram. soruşsalar ki, dünyada ən çox azad hiss etdiyin an/zaman kəsiyi hansıdır o dəyqə sərxoş olmaq deyərəm. lazımdır. sənin hərəkətlərin kiminsə xoşuna gəlmirsə deməli, sabahsı gün də artıq səninlə deyildir. sərxoş olmaq elə bir şeydir ki, yaradıcıyla belə oturub prinsip apararsan, içindəkiləri tökərsən, ağlayarsan, gülərsən, darıxıb bir köks ötürərsən. ən çox sərxoş olduğum zaman sonu olmayan bir yolda irəlilədiyimi anlayıram, xatırlayıram. içdiyin zaman heç kim sənin əl qolundan yapışa bilməz. azadlığın simvoluna çevrilərsən. deyəsən ən çox içənlər, ən çox diqqət mərkəzində olanlardı. cəmiyyət ilə mübarizə aparmaqdır sərxoş olmaq. göt-göt danışılan söhbətlərə inad içirəm, özümü tanımamaq üçün, özümdən kifayət qədər uzaqlaşmaq üçün içirəm, əgər içib götümün açarın itirirəmsə zor sikirəm. orda mənu ölənə qədər döyə də bilərsən. ancaq bir sərxoşun sərgüzəştləri şirindir bu sikdiyimin dünyasında olub bitən qəhbəliklərdən.